رویای سبز من : وناجم

آسمان، سرپناه مولا بود                                        و زمين، كارگاه مولا بود

عاشقي، پابه‌پاي او مي‌رفت                                  چشم نرگس، نگاه مولا بود

هرچه مي‌كرد، دلبري مي‌كرد                                 مهرباني، سپاه مولا بود

عدل و آزادگي، كه گم مي‌شد                                چشم مردم، به راه مولا بود

روز، هر چيز داشت؛ از او داشت                              و شبان، شاهراه مولا بود

روز و شب را، به كار، وا مي‌داشت:                         اين، سپيد و سياه مولا بود!

آب، از الغدير، برمي‌داشت                                     مَشربي، كه گواه مولا بود

كوفه، هرچند هم، كه بد مي‌كرد                             باز هم، در پناه مولا بود!

پدر خاك بود و، خاكي بود ب                                   ي‌گناهي، گناهِ مولا بود!